VUK KARADŽIĆ UMRO JE NA NEVJEROVATAN NAČIN: Kad su grobari podigli kovčeg s njegovim tijelom ZAPREPASTILI su se od šoka
Vuk Stefanović Karadžić je bio pisac, filolog i reformator srpske azbuke i pravopisa. Rođen je 7. novembra 1787. godine u selu Tršić, nedaleko od Loznice. Preminuo je 7. februara 1864. godine u Beču. Vuk je jedna od najznačajnijih ličnosti srpske kulture i književnosti prve polovine 19. vijeka.
O njegov smrti malo se zna, a prema nekim podacima umro je od meningitisa, odnosno zapaljenja mozga. Kada je doktor Eugen Braun, lični ljekar porodice Vuka S. Karadžića, konstatovao prestanak svih tjelesnih funkcija, to jest, smrt Vuka S. Karadžića, skoro da je bila ponoć. Doktor Eugen Braun duboko se naklonio i iskazao svoja saosjećanja u bolu Vukovoj supruzi Ani Kraus. Zbilo se to nekoliko časova nakon smrti bolesnog Vuka, čije je tijelo u francuskom ležaju “loarje” ležalo ohlađeno i pomalo ukrućeno već nekoliko časova. Vuk je na sebi imao sivo-prugaste pantalone, bijelu košulju od praške vunene čoje i preko nje starinski prsluk narodne nošnje, takođe od čoje, piše portalibris.rs.
Vuk S. Karadžić preminuo je tačno u jedanaest sati i trideset minuta uveče, 7. februara 1864. godine. Kao čovjek u poznim godinama, Vuk je u sebi nosio mnogo bolesti, ali se danas pouzdano tvrdi da je umro od meningitisa, ili – zapaljenja mozga. Međutim, Vuk (prema kasnijem prisećanju njegove žene Ane Kraus i kćeri Mine) nije imao nijedan simptom ove bolesti: nije ga boljela glava, niti ga je mučio vrat, nije mu se “vrtjelo” u glavi, niti je gubio svijest u toku bolesti u zadnjih sedam mjeseci bolovanja. Jedinu bolest koju je imao, bila je “isušena lijeva noga”, kako je Vuk često govorio za paralizu lijeve potkoljenice, koju je zadobio od povrede kada je 1816. pao s konja i povrijedio se, ali ona ga nije mučila u toku bolesti.
Sumnju u istinitost dijagnoze ljekara Eugena Brauna podgrijalo je i kasnije sjećanje Mine, Vukove kćeri, da je Eugen Braun, “čudno i neprestano” gledao u lijevu nogu mrtvog na krevetu Vuka. Kako je Mina zapamtila, “doktor Braun je neprekidno gledao u lijevu, ranije bolesnu, nogu mrtvog Vuka”, zatim je, prema njenom sjećanju, “podizao i zavrtao nogavicu od pantalona, opipavao kost” i „mjerio toplinu kože” Vukove lijeve potkolenice “nekakvom čudnom spravom”, koju Mina nije mogla da objasni, ali se prema njenom svjedočenju, to danas apsolutno može smatrati nekom vrstom ondašnjeg toplomjera.
Vukova žena Ana potvrdila je kasnije, nakon nekoliko godina od Vukove smrti, riječi svoje kćeri Mine, dodajući par detalja, kojih se prisjetila u ogromnoj gužvi i pometnji u danima Vukove smrti i sahrane, među kojima je i ovaj: “Čak i poslije dva dana ležanja na odru, Vuku, ukočenom i mrtvački ledenom, lijeva bolesna noga djelovala je gipko, modro i prokrvljeno. Odavala je utisak topline i veoma jake cirkulacije, unatoč što je Vuk već dva dana bio mrtvački siv i beživotan.”
Vukov sin Dimitrije sjećao se kasnije da je 1897, kada su Vukovi posmrtni ostaci prenijeti iz Beča u Beograd i sahranjeni u porti Saborne crkve, “bio zaprepašćen koliko je Vukov kovčeg lak, kao da je bio prazan”. To su izjavila i ostala trojica grobara koji su zajedno sa Vukovim sinom Dimitrijem prenosili Vukov kovčeg iz Beča u Beograd; austrijske vlasti, kao i srpske, na molbu Vukovog sina Dimitrija, nisu dozvolile otvaranje kovčega i prenošenje Vukovih zemnih ostataka u novi, metalni kovčeg. (Izvor: “Smrt Vuka S. Karadžića”, Aleksa Đukanović)
